Podstawową cechą umowy o pracę zawartej na czas określony jest postanowienie określające okres zatrudnienia pracownika. Niniejsza umowa zostaje zawarta w celu wykonania określonych zadań w określonym czasie.
Umowa wygasa z mocy prawa w terminie wskazanym w umowie. Polskie prawo przewiduje, że okres zawiadomienia o umowach na czas określony jest stosunkowo krótki, gdyż co do zasady powszechnie obowiązuje okres dwóch tygodni. Inna różnica polega na tym, że pracodawca nie musi konsultować zwolnienia ze związkiem zawodowym. Rozwiązanie umowy o pracę na czas określony nie jest uzależnione od uzasadnionej przyczyny, jak ma to miejsce w przypadku umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony. Regulacja ta zwiększa prawdopodobieństwo zawierania przez pracodawców tego typu umów o pracę, ale są też pewne ograniczenia w takich umowach. Najistotniejszym ograniczeniem wprowadzonym przez polskie prawo pracy, związanym z liczbą umów o pracę na czas określony, jest możliwość ich zawarcia pomiędzy tym samym pracownikiem a pracodawcą.
Za trzecim razem taka umowa zostaje zamieniona na umowę o pracę na czas nieokreślony.
Sądy kwestionują również kwestię dotyczącą okresu, na jaki została zawarta umowa. Sąd Najwyższy w postanowieniu z 21 listopada 2000 roku Stwierdził, że przedłużenie czasu trwania drugiej umowy na czas określony w sytuacji, w której trzecia umowa skutkowałaby przekształceniem takiej umowy w umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony uważa się za obejście prawa. Po trzech latach pracodawca podpisuje umowę na czas nieokreślony, wówczas pracownik lepiej chroniony jest przed zwolnieniem. W przypadku umowy na czas określony pracodawca może łatwo wypowiedzieć umowę, czyli zwolnić pracownika. W przypadku umowy na czas nieokreślony zwolnienie pracownika musi posiadać solidne uzasadnienie. Jeżeli jednak wystąpi niezgodność pomiędzy pracownikiem a pracodawcą wówczas pomocny będzie prawnik prawo pracy wrocław.