Niezawodność dysków SSD w porównaniu z dyskami twardymi HDD stanowi mniejszą zaletę, niż ich wydajność w porównaniu z dyskami twardymi. Dyski SSD są wyjątkowo niezawodne w trudnych warunkach środowiskowych, ponieważ nie mają ruchomych części do złamania czy uszkodzenia.
Dyskom SSD nie przeszkadza zimno i ciepło ani upuszczenie. Dysk twardy może napotykać problemy wynikające z trudnych warunków, a jego upuszczenie może go trwale zepsuć. Jednak dyski SSD mają niektóre urządzenia, które mogą ulec awarii, takie jak tranzystory i kondensatory. Nieodpowiednie elektrony mogą również wyrządzić pewne szkody, a awaria oprogramowania układowego może spowodować uszkodzenie dysku SSD. Problemem jest również zużycie, ponieważ nawet komórki pamięci SSD w końcu się zużywają. Nawet gdy dyski twarde HDD pracują w bezpiecznym dla środowiska miejscu, wewnętrzne zagrożenia obejmują awarie sprzętu, błędy danych i awarie głowicy. Awaria sprzętu jest zwykle spowodowana zużyciem lub wadami produkcyjnymi. Nie jest to typowe dla nowszych dysków twardych, pomimo wolniejszej wydajności. Producenci mierzą niezawodność dysku twardego, uruchamiając klastry modeli dysków i rodzin oraz wykorzystując uzyskane liczby niezawodności do uzyskania średniego czasu między awariami (MTBF) lub rocznych wskaźników awaryjności (AFR). Awarie głowicy są częstą przyczyną awarii dysku twardego. Dzieje się tak, gdy głowice odczytu i zapisu ocierają się lub dotykają powierzchni talerza. Błędy danych występują z kilku przyczyn. Oprogramowanie układowe i system operacyjny mogą wykryć niektóre błędy, inne pozostają niewykryte, dopóki dysk twardy nie ulegnie awarii. Kod korygujący błędy (ECC) pomaga chronić przed błędami danych poprzez zapis danych w chronionych sektorach. W przeliczeniu na gigabajt dyski SSD są droższe niż dyski HDD.
Różnica znacznie się zmniejszyła na przestrzeni lat, ale ceny dysków SSD pozostają pod tym względem znacznie wyższe. W rzeczywistości większość dysków SSD staje się przestarzała pod względem pojemności wcześniej, niż prawdopodobne jest, że zostaną osiągnięte limity ich zapisu. Będziesz jednak widzieć wyższe specyfikacje cyklu zapisu dla dysków SSD klasy premium i dysków przeznaczonych do użytku w środowiskach serwerów lub centrów danych. Są one zwykle oparte na SLC, w przeciwieństwie do pamięci MLC lub TLC. Przed zapisaniem danych dysk SSD musi usunąć wszystkie komórki pamięci, które są pełne, zanim będzie mógł je zastąpić nowymi danymi, jeśli komórki docelowe nie są jeszcze puste. Staje się to większym problemem, gdy dysk zaczyna się zapełniać, a już używane komórki są jedynymi dostępnymi do zapisu. Jeśli wykonujesz tę pracę konserwacyjną w tym samym czasie, gdy próbujesz wykonać zapis danych, może to spowolnić działanie dysku. Prędkość SSD wygrywa z powodu wysokich IOP (wejścia i wyjścia na sekundę). SSD nie ma ruchomych części, a zatem nie ma fizycznych ograniczeń wyszukiwania, więc IOP jest wyższy niż w dysku HDD.
Dysk SSD może uzyskać dostęp do adresów pamięci znacznie szybciej niż dysk twardy, który musi poruszać głowicami napędowymi. Ta dużo wyższa wydajność stawia dysk SSD w idealnej pozycji dla wysokich procesorów. Najwyższej jakości warstwy pamięci często wykorzystują tylko dyski SSD, chociaż warstwa pamięci o jeden stopień niższej może łączyć dyski SSD o wysokiej wydajności z dyskami HDD o dużej prędkości. Dyski SSD M.2 są dostępne w różnych rozmiarach, zwykle 80 mm, 60 mm lub 42 mm długości i 22 mm szerokości, z układami NAND po jednej lub obu stronach. Ważna rzecz do zapamiętania jest taka, że dysk SSD M.2, w zależności od modelu, zostanie zaprojektowany do pracy z magistralą SATA lub szybszą magistralą PCI Express. Wiele współczesnych niedrogich laptopów wykorzystuje dyski SATA M.2 SSD jako dyski rozruchowe, podczas gdy modele premium mogą wybierać PCI Express. Różnica w wydajności nie jest kolosalna, ale warto zwrócić uwagę na to, co jest ważne ze względu na kompatybilność. Dobre dyski półprzewodnikowe SSD o różnych pojemnościach znajdziesz na stronie https://vobis.pl/dyski-ssd-transcend.